Uit de praktijk gegrepen:

Pijn, pijn,pijn…..

Ik kan geen beweging meer maken zonder dat dit pijn doet zei een vlotte veertiger tegen mij tijdens de 1e behandeling. Is er dan helemaal geen 1 beweging die je nog wel prettig kunt uitvoeren, vroeg ik vervolgens? “Nee, geen een was haar antwoord”. Ik vroeg haar vervolgens op de behandelbank te gaan liggen: “Dat kan ik echt niet was het antwoord!” Na instructie van mijn kant bleek dit met wat pijn en moeite toch te gaan en Ilse lag. Daarna vroeg ik haar om een fietsbeweging met 1 been te maken.

Ze keek me totaal in paniek aan. En schreeuwde het nu bijna uit. “Dat kan ik echt niet … en … dat durf ik niet”. Ik zei:”Geen paniek”; “Ik ga de beweging voor je maken, en dat deed ik”. Ik bewoog rustig haar been heen en weer en gaande weg vroeg ik haar wat dingetjes. Helemaal niet omdat ik dat nu perse wilde weten, maar om haar wat af te leiden van wat we aan het doen waren. Na een halve minuut liet ik haar been langzaam los en…. Ze fietste gewoon zelf lekker verder met haar been. Ze had dit helemaal niet in de gaten. Tot ik tegen haar zei:”Weet je dat je inmiddels al een halve minuut zelf aan het fietsen bent”?
Ze schoot vol verwondering in de lach. “Hoe is het mogelijk riep ze”!

Natuurlijk waren haar problemen hiermee niet gelijk van de baan, maar we hadden een mooie ingang gevonden om uit te kunnen leggen hoe het brein werkt als het gaat om langdurige pijnklachten … en … ze ging blij de deur uit vol goede moed en keek al uit naar de volgende behandeling.

Wil je extra uitleg over de verklaring waarom Ilse plotseling wel de fietsbeweging kon maken? Kijk dan naar het volgende filmpje. Echt een leuk filmpje om te kijken ♥ https://www.youtube.com/watch?v=MFzDaBzBlL0